| The Me Clone (English) |
La Mi-Klono (Esperanto H) |
|
Chapter 12: The Other Options “Ha ha!” Don meanwhile saw that A.J. had divided his notepaper with a small T-square into four quadrants. Just as Don himself might have. “Well, let’s review some options,” A.J. said. “How about, number one, the Accidental Look-Alike, and Pete introduced us at a party because he was so amazed at the resemblance. I’d get another apartment, come across as self-employed or something like that, free-lance writer, whatever, try to vary my looks from yours just a little bit, but mostly stay in pretty close touch with you.” “That sounds plausible. You don’t want to go with a Long-Lost Twin Brother routine?” “Naw, that would never fly. How would we ever explain it to Mom and Hamilton?” “Oh, right; I wasn’t even thinking.” Their father was deceased; their mother was ailing and lived a couple of time zones away, with Hamilton’s family. “Option number two. What I was mentioning before. As soon as I get a medical discharge, we’ll cook up our own federal-witness-protection-program. I’ll move to Springfield or somewhere, get a tennis-ball haircut, carve out my own niche, and keep in touch with you as cautiously as possible.” Don wobbled his head noncommittally. “Number three?” “Well, I guess that’s your Purloined Letter approach. I’d just settle in here; we’d try to be functional co-egos; and brazen it out till we start hearing tappy noises on the telephone.” “And four?” “Well, maybe three is enough for now. I have a funny feeling that we might end up using each of them in turn.” “Could be. Could be.” A silence descended. A.J. had lapsed into a brown study. His face was contorted in concentration. Don watched nervously. He was not alarmed about A.J.; it was just that Don knew all too well that he had that same facial tic, squinting and worse, whenever some difficult matter needed thinking about. Or at least Don was somewhat aware of that mannerism of his. But now in broad daylight his own face was visible to him, frozen in a gargoyle frieze. Not pretty. Then A.J. abruptly stood up, pacing, and jammed his hands into his back pockets forcefully enough to weaken several stitches inside and out. (Most of Don’s pockets suffered that way.) “Dammit, Don, I can’t really hack the thought of a cover story. At least not yet anyway. Maybe I’ll get used to this double-double business after a few more days or a few more weeks. You can put down in my diary that clone shock is catching up with me.” Don nodded sympathetically. “Another division of labor? You want me to do both our diaries?” “Oh, no, that was just a manner of speaking. I guess we’ll have two of them from here on out. But there’s another practical problem, besides toothbrushes: Pete said to be careful what we put in writing, and I guess that applies to our diaries. We may have to start using Esperanto, or elliptical double talk, or something.” “Well, we’ll be doing lots of that anyway: double talk.” “Uuuuugh. But seriously, Don the point is, I don’t want to be somebody else; I don’t want to live somewhere else. I want to be me. You. Us. Well, you know …” At this point, soft movie music and a hug seemed to be in order, but Don and A.J. had too much reserve to indulge in that sort of thing. Besides, they both knew that “being us” was a freighted phrase back in the days of Angela. So a reciprocal silent chuckle of empathy was all that passed between them. “ … second the motion,” said Don. “And, um, there’s, uh, another thing,” A.J. added with rather obvious embarrassed hesitation. “Oh?” “Well, don’t laugh but …” “Yes … ?” “Um, I don’t think I really go for this name ‘A.J.’ either. I got carried away there.” “Ah; but what … ?” “I’ve been giving it some second thought. All things considered, I’d rather be Donald North …” (Don’s eyebrows went up and jaw went down a couple of millimeters each, as his twin continued:) “ … for all intents and purposes, for those who aren’t in the know. You see, we’re not going to socialize as a pair. The only time there’d be any difficulty is when we see Sheila or Pete. Then I can be ‘Don E. for Equal’. Or Donny.” “Hmmmmm.” Don’s eyebrows and jaw had returned to place. He looked at Donny for a few moments, then addressed him with a pseudo suspicious smirk and tone of voice: “‘Don E. for Equal.’ That was Sheila’s idea, wasn’t it?” Don E. gave an indefinite, well-maybe-it-was, sort of nod and shrug. “And,” Don continued, “didn’t she keep referring to you as ‘Donny’?” Don E. gave an indefinite, well-maybe-she-did, sort of nod and shrug. Don gave a friendly-frown, well-of-course-she-did, sort of nod without the shrug. Their reciprocal signals cycled back and forth about two more times. Then Don said, “So, for sure, you’d rather be Don E.?” “Well, you can call me Don!” “Done!” For only the second time that day, they shook hands. Don E. had sacked out early that evening. Don was able to divert his mind from the momentous events of the day by grading book reports till past midnight. He was just about to go to bed when it dawned on him that Don E. was already there, so he settled for the couch, again. Early the next morning, someone who looked like himself was tapping Don’s shoulder. “Want me to get the Times?” “Yeahsurego’head,” Don mumbled as he redoubled his sleepingness to make up for the few seconds he’d just lost. Much later that morning, he awoke in the living room to find Don E. engrossed in the New York Times Magazine. The chaff sections of the Times were piled high on the floor; the usable residue was neatly arrayed on the desk. Don E. gestured toward the kitchen. “I got some donuts too; do you want yours warmed up?” “What about your teeth?” “One more fix and then I’ll quit.” “I—we haven’t had Sunday donuts in years.” “Who finished up the chocolate chip ice cream? I had to compensate somehow.” Don flashed a hands-up gesture for the incorrigible, then hastened to the kitchen to turn on the microwave. Presently he rejoined his co-ego in their living-room/study, flopped onto the couch, and picked up Section 4. He was amused to see that Don E. had already marked for clipping just the articles Don would have, and especially amused at one of them: “Biotechnology Advances Make Life Hard for Patent Office: Harvard Wins First Animal Patent—For Building a Better Mouse”. Don laughed, reading that headline aloud. “If anyone gets a patent on you, it better be me!” The phone whinnied. Both Dons started to reach for it; then both stopped at midpoint as they mutually reinforced their indecisive tendencies. Don E. yielded more emphatically: “You answer, till we figure out how we should do these things.” Don picked it up. “Donald North here.” “Hi, it’s Sheila.” “Oh, good morning, good morning.” “Is that both of you?” “No, it’s just me.” “Don or A.J.?” “Guess.” “Come on!” “This is Don, really.” “I thought so. Can I drop over this morning, in about half an hour?” “Be delighted. Is Pete coming too?” “I don’t think he’ll wake up till Tuesday or so. As I was telling A.J., Pete and I hardly got any sleep these last two weeks.” “What are you doing up so early?” “Hey, it’s almost noon. I want to see how my garden grows.” “Mary, Mary. You mean your hatchery.” “Yes. Goldfish and golden silence.” “Tapping for maple syrup then.” “Exactly. Tell Donny—tell A.J. to fill up his bottles. See you in a bit.” “Will do. Bye.” “Bye.” “That was Sheila?” “Yeah. She’s coming in half an hour.” “And not Pete?” “She said he’s still sleeping it off. Oh, also, she said you’re supposed to fill up your bottles.” “Heck, I don’t have to go. I haven’t eaten that much solid food yet.” Don & Don quickly made their apartment look presentable. By and by they heard footfalls coming up the outside steps. Don opened the door for Sheila even before she had time to knock. She was dressed in civvies this morning, and Don turned up his observational power a couple of clicks from its normal near-zero status. (As did Don E.) She confirmed their original impression: trim, mid-youngish (± 25 to 45, they couldn’t tell), short ruddish hair, large glasses, an eager happy face. Had the co-egos been mind-linked just then, they would have agreed that in their eyes Sheila looked just fine from shoulders to waist in a white blouse sprinkled with small multicolored stars; but otherwise looked a bit unbecoming in baggy khaki pants. Their appraisal took only a couple of seconds, and in principle they staunchly disregarded externals of body and raiment for any female. Still, as a matter of idle appreciation, they couldn’t help but be pleased at how far her ectomorphic externals suited some hypothetical desiderata if Don & Don were to consider such things. Which they never did, of course, of course. “Hi, good to see you again already,” Don greeted. Sheila winked and grinned, with a vibrato visage. “The pleasure is mine—twice over.” She bustled in, animating the ambience several degrees, compared to the twins’ usual-but-not-always reticence. “Can we offer you some tea or cocoa or something like that?” Don E. asked. “I’m afraid there’s no coffee. And no yogurt for that matter. Don would throw me out if I brought in any of that stuff.” “Well …” “Or have you had lunch yet?” Don added. “Thanks, I did just have a late breakfast. But the cocoa sounds nice.” “Droste’s?” “What’s that?” “It’s a real good Dutch brand.” “I’d love to try it,” she said, starting to point to Don E. “Can you make some while I examine Donny—I mean A.J.—uh oh …” Sheila had suddenly done a double take, and covered her eyes. “I can’t tell you guys apart!” she wailed. “A.J., whoever you are, show me your teeth!” Don & Don cracked up with their version of a stifled-sneeze-style laugh. Then Don announced, “Will the real me please sit down.” “Pretty please,” Sheila begged. Don & Don eyed one another with the artificial pause. Then Don E. thrust out his chin and declared, “I’m not ashamed of my teeth like somebody else here,” whereupon he opened his mouth wide and waggled his tongue. “I should have remembered to tattoo an initial on your nose, or some freckles or something. Thank goodness for those teeth, or you might have started playing games with me. I wonder how much twin kids get away with.” “Don’t know. I’ve never been one till now, never had any twin friends to speak of.” “Anyway, Don, how about that—what was it—Toasty’s cocoa …” “Droste’s. Coming right up.” “ … and A.J., can you take off your shirt, and sit down over there on the couch.” Sheila was groping in her shoulder bag, to pull out a stethoscope and similar objects. “I didn’t want to be seen hauling a real doctor’s kit over here,” she explained. “So I had to dump the things in this.” She metamorphosed into her professional character, and put the stethoscope and such through their paces. “Did you sleep well last night?” “Yup.” “Any unpleasant dreams?” “Not that I remember.” “Any trouble excreting?” “Nope.” “Specimen bottles filled?” “No stool yet.” “Urine?” “Some.” “How about your ears? Are they still bothering you?” She was peering in them as she asked. “Mmmm, I guess not.” “Lie on your back. Any more dizzy spells?” “None at all. And that was Don, not me.” “Oh yes, I forgot.” She was palpating his belly; it bid fair to palpate right back, all by itself. “Any symptoms of nausea?” “Nope.” “Indigestion?” “I don’t think so.” “Flatulence?” “Oh, for sure. But bananas always do that to me, in spades.” “Any vision problems? Blurring? Spots?” She was flashing a penlight around his eyeballs. “Hunh. I’ll have to see about that, and get back to you. No problems that I know of; in fact, I wouldn’t be surprised if my eyes are better than Don’s.” “Yes, we should do an eye test when you come to the office.” “O.K.” Meanwhile, Sheila was pumping up the sphygmomanometer. “I’d like to take a blood sample.” “O.K.” Sheila had produced a hypodermic and antiseptic swabs, and in due course, had withdrawn several cc’s of claret. “That’s for Phase II, I presume,” Donny remarked. “You could get a whole roomful of clones out of that.” Sheila’s response was a high-pitched inhaling wail. Then she thrust a thermometer in his mouth. “Here, take this, and don’t give me heart failure!” She had already obtained some little vials of saliva, mucus, and tears. Don was standing in the kitchen doorway, watching the procedures. “Couldn’t you just hook the modem to his ear and to a printer, and get a readout that way?” “You still seem to think I’m such a high-tech medic. Remind me sometime to tell you what it was like when I was doctoring in the boonies in the Philippines.” Meanwhile, she was preoccupied jotting data in her forms. She read the thermometer, then made more notations. “O.K., here’s your shirt. Is the cocoa ready?” “Yep. Do you want marshmallows in it?” “Why not!” |
Chapitro 12: La Aliaj Elektoj “Ha ha!” Don dumtempe vidis ke A.Jh. dividis sian notpaperon per malgranda T-ortilo en kvar kvadratoj. Ghuste kiel Don mem farus. “Nu, ni konsideru iujn elektojn,” A.Jh. diris. “Tiel, ekzemple, nombro unu, la Hazarda Sam-Aspektulo, kaj Petro prezentis nin unu al la alia che festo char li estis tiom mirigita pri la simileco. Mi prenus alian apartamenton, kvazauighi kiel mem-dungita au io kiel tio, sendependa skribisto, kio ajn, peni varii mian aspekton je via nur iomete, sed plejparte resti tre proksime kiun vi.” “Tiu shajnas kredebla. Chu vi ne volas provi ian Longe-Perdita-Ghemelfratan aktadon?” “Ho ne, tio neniam sucesos. Kiel ni eble ajn eksplikos tion al panjo kaj Hamilton?” “Ho, prave; me ne ech pensis.” Ilia patro estis forpasinta; ilia patrino estis malsana kaj loghis kun la familio de Hamilton che la alia bordo. “Elekto numero du. Kiun mi menciis antaue. Tuj kiam mi havos bonsano-ateston, ni ellaborumos nian propran spiono-protekteco-programon. Mi transloghos al Springfield au ie, prenos tenis-pilka-hartondon, faros mian propran vivon, kaj resti je kontaktado kun vi tiel singarda kiel eble.” Don shanceligis sian kapon rezervite. “Numero tri?” “Nu, mi supozas ke tio estas via Shtelita-Letero-metodo. Mi nur hejmighi chi tie; ni penus esti funkciaj kun-egooj; kaj agus senhonte ghis ni audas kashauskultajn sonojn tra la telefono.” “Kaj kvar?” “Nu, eble tri sufichas por nun. Mi havas strangan senton ke ni eble chiaokaze uzos chiujn de tiuj lauvice.” “Eble estos. Eble estos.” Silento aperis. A.Jh. ighis profunde enpensema. Lia vizagho tordighis koncentre. Don rigardis nervoze. Li ne maltrankvilighis pri A.Jh.; sed li tro bone sciis ke si mem havis tiun saman vizaghan tikon, strechante kaj plimalbone, kiam ajn iu malfacila afero bezonis pripensado. Au almenau Don estis iom konscia pri tiu manierismo de si. Sed nun en plena taglumo sia propra vizagho estis videbla al si, frostigita kiel gargojlo. Ne bela. Tiam A.Jh. abrupte starighis, pashinte, kaj farchis siajn manojn en siajn malantauajn poshojn tiom forte por malfortigi la kudrerojn interne kaj ekstere. (La plejparto de poshoj de Don suferis tiel.) “Diable, Don, mi ne povas vere toleri la penson de ia kovra rakonto. Almenau ne ghis nun chiaokaze. Eble mi kutimighos al chi tiu duoba-duobla afero post kelkaj plu tagoj au kelkaj plu semajnoj. Vi povas skribi en mia taglibro ke klona shoko komencas atingi min.” Don kapjesis kunsenteme. “Alia divido de laboro? Chu vi volas ke mi faras ambau de niaj taglibroj?” “Ho ne, tio estis nur esprimo. Mi supozas ke ni devos havi du de ili ekde nun pluen. Sed estas alia praktika problemo, krom dentbroshojn: Petro diris ke ni estu zorgaj pri kion ni faras je skribado, kaj mi supozas ke tio inkluzivas niajn taglibrojn. Ni eble devas uzi Esperanton, au trompparoladon, au ion. Duobla laboro.” “Duoblula laboro.” “Hu-u-u. Sed serioze, Don, la punkto estas, ke mi ne volas esti iu alia; mi ne volas loghi ie alie. Mi volas esti mi. Vi. Ni. Nu, vi scias …” Je tiu punkto, taugus la okazon kvieta kina muziko kaj chirkaupremo, sed Don kaj A.Jh. estis tro rezervaj por fari tiajhon. Krome, ili ambau sciis ke “estante ni” estis peza frazo en la tagoj kun Anghela. Do reciproka silenta subrido de kunsentado estis nuro ke pasis inter ili. “… subtenas la proponon,” diris Don. “Kaj, mm, estas, aa, alia afero,” A.Jh. kromdiris kun iom evidenta embarasa malvolonteco. “Ho?” “Nu, ne ridu, sed …” “Jes …?” “Mm, mi ankau pensas ke mi ne vere shatas chi tiun nomon ‘A.Jh.’. Mi troe entuziasmis tiam.” “Ha; sed kio …?” “Mi jam faris iom de dua pensado pri la afero. Chion konsiderite, mi prefere estus Donaldo Nordo …” (la brovoj de Don levighis kaj sia makzelo mallevighis, po chiu du milimetroj, dum sia ghemelo pludiris:) “ … por chiaj celoj kaj intencoj, por tiuj kiuj ne estas informitaj. Vi komprenas, ke ni ne societighos kiel paro. La nura tempo ke estus iaj ajn problemo estas kiam ni vidas Shilan au Petron. Tiam mi povas esti ‘Don E. por Egala’. Au Donido.” “Hmmmmm.” La brovoj kaj makzelo de Don revenis al sia loko. Li rigardis Donidon dum kelkaj momentoj, tiam alparolis lin kun pseuda suspektema ridetacho kaj tono de vocho: “‘Don E. por Egala.’ Tiu estis ideo de Shila, chu ne?” Don E. faris nedefinitan, nu-eble-tiel-jes, tiajhon de kapjeso kaj shultrotiro. “Kaj,” Don pludiris, “chu ne ke shi emis aludi al vi kiel ‘Donido’?” Don E. faris nedefinitan, nu-eble-shi-tiel-igis, tiajhon de kapjeso kaj shultrotiro. Don faris amikeca-malrideton, nu-nepre-shi-tiel-igis, tiajhon de kapjheso sen la shultrotiro. Iliaj reciprokaj signoj ciklis tien kaj reen proksimume du plu fojoj. Tiam Don diris, “Do, tutcerte, chu, vi preferus esti Don E.?” “Nu do, vi povas nomi min Don!” “Do nu!” “Ne, Don E.!” Por nur la dua fojo tiu tago, ili premis manojn. Don E. enlitighis frue tiu vespero. Don povis distri sian menson el la gravegoj eventoj de la tago per gradigante libro-recenzojn. Li jhus estis preta por enlitighi kiam li ekmemoris ke Don E. jam estis tie, do li devis toleri la sofon, refoje. Frue sekvamatene, iu, kiu aspektis kiel li mem, frapetis la shultron de Don. “Chu mi prenu la Tempojn?” “Jesjaekiru,” Don murmuris dum li duobligis sian dormadon por regajni tiujn kelkajn sekundojn kiujn li jhus perdis. Malfrue je tiu mateno, li vekighis en la familia chambro kaj rimarkis Donon E. absorbighita en la Gazeto de la Novjorko-Tempoj. La rubaj sekcioj de la Tempoj estis stakitaj alten sur la plafono; la uzebla restajho estis nete ordigita sur la skribtablo. Don E. gestis al la kuirejo. “Mi prenis iom da dolcha-pasto-ringoj ankau; chu vi volas ke viaj esti varmigitaj?” “Kio pri viaj dentoj?” “Unu plu narkotumo, tiam mi haltos.” “Mi—ni ne havis dimanchajn dolcharingojn longtempe.” “Kiu forfinis la chokoladera-glaciajhon? Mi bezonis kompensi iel.” Don ekmontris manoj-supren geston al la nerebonigeblaj, tiam hastis al la kuirejo por shalti la mikroondilon. Iomete poste li revenis al lia kun-egoo en ilia familia-chambro-studejo, falis sur la sofo, kaj prenis la rubrik-sekcion. Li amuzighis por vidi ke Don E. jam markis por eltondi ghuste tiajn artikolojn kiujn Don estus eltondota, kaj precipe amuzighis pri unu el tiuj: “Bioteknologia Progreso Faras Malfacilecojn por Patento-Oficejo: Harvardo Gajnas Unuan Besto-Patenton—por Konstruante Plibonan Muson”. Don ridis, legante tiu titolon laute. “Se iu ajn prenas patenton pri vi, tiu devus esti mi!” La telefono henis. Ambau Donoj komencis etendi siajn brakojn al ghi; tiam ambau haltis mezpunkte dum ili komune plifortigis sian nedecidemecon. Don E. cedis pli emfaze: “Vi respondu, ghis ni konkludas kiel ni devus fari chi tiojn.” Don prenis ghin. “Donaldo Nordo chi tie.” “Saluton. Estas Shila.” “Ho, bonan matenon, bonan matenon.” “Chu tiu estas ambau de vi?” “Ne, estas nur mi.” “Don au A.Jh.?” “Konjektu.” “Ho ne!” “Chi tiu estas Don, vere.” “Mi pensis tiel. Chu mi povas ekviziti chi-mateno, je proksimume duona horo?” “Ni ghuegos. Chu Petro venas ankau?” “Mi pensas ke li ne vekighos ghis mardo au plu. Kiel mi diris al A.Jh., Petro kaj mi havis preskau neniom da dormo dum la lastaj du semajnoj.” “Kial vi estas veka tiom frue?” “He, estas almenau tagmezo. Mi volas vidi kiel mia ghardeno kreskas.” “Vi intencas diri vian frajejon.” “Jes, orfishoj, kaj ora silento.” “Oreloj sur ‘fono, chu?” “Precize. Diru al Donido—diru al A.Jh. ke li plenigu liajn botelojn. Vidos vin baldau.” “Faros. Ghis.” “Tiu estis Shila?” “Jes. Shi venos je duona horo.” “Kaj ne Petro?” “Shi diris ke li ankorau ebridormas. Ho, ankau, shi diris ke vi devas plenigi viajn botelojn.” “Ach, mi ne povas fari. Mi ne manghis tiom da nutrajhoj ghis nun.” Don & Don rapide igis sian apartamenton aspekti prezentebla. Baldau ili audis piedsonoj venante supren la ekstera shtuparo. Don malfermis la pordon por Shila ech antau shi havis tempon por frapi. Shi sin kostumis civilule chi-matene, kaj Don pliigis sian observecan povon duopo da klikoj ekde ghia normala preskau-nul amplekso. (Kiel faris Don E.) Shi konfirmis ilian unuan impreson: neta, mez-juna (± 25 al 45, ili ne povas diri), mallonga rugha-bruna hararo, grandaj okulvitroj, felicha avida vizagho. Se la kun-egooj estis mensa-ligaj tiam, ili akordus ke en siaj okuloj Shila aspektis tre fajna de shultro al talio en blanka bluzo aspergita de etaj multkoloraj steloj, sed alie aspektis iomete nekonvena en sakeca kakia pantalono. Ilia aprezo dauris nur duopon de sekundoj, kaj je principo, ili firme nerigardis eksternajhojn de korpo kaj vestaro de iu ajn ino. Tamen, pro bagatela alttakso, ili ne povus eviti kontenton pri kiom shiaj mallarghaj eksternajhoj taugis iom da hipotezaj deziratajhoj se Don & Don fakte rigardus tiajhojn. Tion ili neniam faris, ja, ja. “Saluton, estas placha vidi vin denove jam,” Don diris. Shila okulsignis kaj ridetis, kun vibra vizaghmieno. “La plezuro estas mia—dufoje multiga.” Shi rapideniris, animante la medion iomgrade, kompare al la kutima-sed-ne-chiama rezervado de la ghemeluloj. “Chu ni povas proponi al vi iom da teo au kakao au io kiel tio?” Don E. demandis. “Mi devas diri ke estas neniom da kafo. Kaj neniu jogurto, samafere. Don eljhetus min se mi prenis iom ajn da tiajhoj.” “Nu …” “Au chu vi havis tagmezmanghon ghis nun?” Don aldonis. “Dankon, mi ja jhus havis malfruan matenmanghon. Sed la kakao shajnus plachinda.” “Chu Droste’s?” “Kio estas tiu?” “Tiu estas bonega nederlanda speco.” “Mi multe shatus provi ghin,” shi diris, komencante fingromontri al Don E. “Chu vi povas fari iom dum mi ekzamenas Donidon—mi intencas A.Jh.—ho mis …” Shila subite faris ekdua-penson, kaj kovris siajn okulojn. “Mi ne povas distingi vin ulojn aparte!” shi plorkriis. “A.Jh., kiu ajn vi estas, montru al mi viajn dentojn!” Don & Don sinkrevetis per sia vario de sufoka-terna-rido. Tiam Don anoncis, “Chu la reala mi bonvole sidi¯u.” (*1) “Ege bonvole,” Shila petis. Don & Don okulis unu la alian kun la artifika pauzo. Tiam Don E. suprenpushis sian mentonon kaj deklamis, “Mi ne hontas pri miaj dentoj kiel iu alie chi tie,” je kiam li malfermis sian bushon larghe kaj tremetis sian langon. “Kial mi ne memoris tatui komencliteron sur via nazo, au iom da lentugoj au io. Dank’ al bonec’ pro tiuj dentoj, au vi emus petoli al mi. Mi scivolas, kiom da tiajho faras ghemelknaboj.” “Ne scias. Mi neniam estis tiu ghis nun, neniam havis iujn ajn ghemelajn amikojn, tiom kiom mi memoras.” “Chiaokaze, Don, chu ni havas tiun—kiu ghi estis— Tosta Kokao …” “Droste’s. Aperos tuj.” “ … kaj A.Jh., chu vi demetu vian chemizon kaj sidighu tie sur la sofo.” Shila etendis sian brakon en sian shultro-saketon, kaj elprenis stetoskopon kaj similajhojn. “Mi ne volis ke oni vidus min portante realan medicinan paksakon chi tien,” shi eksplikis. “Do mi devis shuti la ajhojn en chi tiu.” Shi metamorfozighis en shian profesian karakteron, kaj igis la stetoskopon kaj tiojn je iliaj pashoj. “Chu vi dormis bone lastanokte?” “Jes.” “Chu ajnaj malagrablaj songhoj?” “Neniujn kiujn mi memoras.” “Chu ajna gheno ekskrecii?” “Ne.” “Chu specimenaj boteloj plenigitaj?” “Neniu feko ghis nun.” “Urino?” “Iom.” “Kio pri viaj oreloj? Chu ili ankorau ghenas vin?” Shi strabis en ili dum shi demandis. “Mmmm, mi supozas ke ne.” “Kushu sur via dorso. Chu ajna plu kapturnaj sentoj?” “Neniom ajn. Kaj tiu estis Don, ne mi.” “Ho, jes, mi forgesis.” Shi palpis lian ventron; ghi preskau provis palpi reciproke, per si mem. “Chu ajnaj simptomoj de nauzo?” “Ne.” “Misdigesto?” “Mi pensas ke ne.” “Furzeco?” “Ho, certe. Sed bananoj chiam faras tion al mi, ege.” “Chu ajnaj vidaj problemoj? Nebuligho? Makuloj?” Shi ekgvidis lumetilon chirkau liaj okulgloboj. “Hmmm. Mi devos vidi pri tio, kaj respondi poste. Neniuj problemoj pri kiuj mi scias; fakte, mi ne estus surprizota se miaj okuloj estas plibonaj ol tiuj de Don.” “Jes, ni devos kontroli viajn okulojn kiam vi venas al la oficejo.” “Bone.” Dumtempe, Shila pumpis la sangpremmezurilon. “Mi volas elpreni sango-specimenon.” “Lauvole.” Shila prenis subhautilon kaj antisepsajn vatetojn, kaj baldau, elkranis kalkajn kuba-centimetrojn da rughajho. “Tio estas por Fazo II, mi supozas,” Donido rimarkis. “Vi povas perigi plenchambron da klonoj el tio.” La respondo de Shila estis akuta enspiranta plorkrio. Tiam shi pushis termometron en lia busho. “Jen, prenu chi tion, kaj ne donu al mi korhalton!” Shi jam prenis flakonetojn da salivo, muko, kaj larmoj. Don staris en la kuireja pordo, rigardante la procedurojn. “Chu vi ne povus krochi la modemon al lia orelo kaj al presilo, kaj recevi ellegajhon tiel?” “Vi ankorau emas pensi ke mi estas tia ega-teknika kuracisto. Rememorigu min por rakonti al vi pri statoj kiam mi medicinumis en la forkampoj de la Filipinoj.” Dumtempe, shi estis absorba skribante donitajhojn sur shiaj blanketoj. Shi legis la termometron, tiam faris pluajn notetojn. “Bone, jen via chemizo. Chu la kakao estas preta?” “Jes. Chu vi volas gelatenbombonojn en tiu?” “Nepre!” (*1) En Usono estis fama televidprogramo, “To Tell the Truth” [Verdire] en kiu la ludistaro devis decidi kiun el tri gastoj estis la “vera” subjekto de sia rakonto. Chiu prenus la saman nomon, respondante pri si, sed nur unu senmensoge. Je la fino de la vico, la anoncisto chiam dirus, “Chu la reala S-ro ---- bonvole starighu.” Post pauzeto, la netrompisto farus tiel. Reiru |