| The Me Clone (English) |
La Mi-Klono (Esperanto H) |
Chapter 10: Stereo in Stereo Ten seconds later, Pete again had A.J. in a precautionary grip, which he relaxed as no convulsive lurch occurred this time. Sheila detached the clips. For a few moments there was an expectant silence, before three voices addressed A.J. almost as one: “Well???” “That was neat!” “It worked?” “Don’s right. That is weird to wear someone else’s body, even if it’s just a slight variation on your own. I was getting to like my wisdom teeth, and for five seconds, they’re gone again. Sort of.” Pete, with pen and clipboard, had returned to the front of the couch. “What about dizziness?” “Just a little. But I was ready for it.” “Queasiness? Nausea?” “The same.” “But have you yourself been experiencing any nausea today that Don might have felt during his turn?” “None to speak of. When Sheila pushed the button, I felt a little queasy, but I think that would have diminished as soon as I got used to the, to the uh, to the um, interface.” “The can was in front of you?” “Yes.” “Could you tell whose impressions were dominant, yours or Don’s?” “Well, it’s about like Don said. It was much too quick to know for sure. As far as I can tell, I was still in charge of my own perceptions, but they’re upstaged by the sudden novelty of tapping into Don’s.” “Is it more accurate to say you got a double image of the can?” “Mmmm, no, not necessarily. Ah, as of now, I’d have to say something like, uh, it’s more like a twin perspective than a double image. Well, call it stereo. Yeah, stereo-in-stereo! You know, we don’t say your eyes are seeing double when we talk about ordinary vision. Your brain is interpreting two slightly different images, and even though we get a sense of depth, we still see double images, depending on whether you concentrate on background or foreground. Just focus on a finger, then anything else in the room. So what I’m saying is that adding Don’s eyes to mine might be like some kind of stereo writ large.” Sheila cut in. “But don’t forget we’re just talking about one little old juice can a few centimeters away from you, which you’ve only seen for a couple of seconds.” “Oh, for sure. However, I’m giving you an impression of the entire effect, not just visual. For instance, there’s also an audio effect we haven’t mentioned. During Don’s test, Sheila was not counting aloud continuously the way she was during mine—and suddenly she sounded very different at ‘mark, one’—like cutting in an extra stereo speaker or something. Well, maybe not that. But something extra, something wider, I don’t know. Like an echo chamber, or a duet with yourself, or a science-fiction sound effect. Or whatever. Well, you know. An extra pair of ears, that’s all.” Don corroborated here. “Reminds me of that sticker on our Oldfield Tubular Bells album, ‘A quadrophonic recording, for people with four ears’.” A.J.continued, “To sum it up, doctor, it looks like you’re wrong about the termites.” “Come again?” “Well, I’d say what we have here is two brains, two bodies, and one mind.” Pete harumphed and kept on busily writing on his pad. Sheila said, “Would you and Donny—I mean A.J.—like to start eating the coffee table now?” A.J. bent forward and chomped at it. Then Don said, “Sheila, now that you’ve gone to all this trouble with the modem, could we achieve the same results without it?” “Well, you know as much as we do about that. You were the one who said you couldn’t feel what was happening to A.J.” “I meant in the longer run. Aren’t twins supposed to be more susceptible to ESP?” “Oh, that might well be the case. Pete doesn’t think so—he doesn’t believe in ESP—but I wouldn’t be surprised. In any case, the modem could be like a jump starter, or training wheels. If you learn how to tune yourselves in without it, we want to be the first to know.” “Biofeedback, for example?” “Sure.” “Self-hypnosis?” Pete answered, “Why not?” Don and A.J. exchanged suspicious glances. “Anyway,” said Sheila, looking at her watch, “it’s not something you have to do in the first hour, or the first week; today is the first day of the rest of your lives. You’ll have lots of time to get the hang of it, of being two for the price of one.” “One for two and two for one,” Don echoed. “Another thing,” said A.J. “If this is a brain-wave—or electromagnetic—effect, are there any precautions Don and I should be taking in each other’s presence; I don’t know, like not getting grounded or something. I’ve been almost afraid to touch Don.” Pete scoffed, “Oh, hell, you two could sleep together, for all that.” A not-funny. Don and A.J. were social liberals on just about anything, but very straight; and almost closet-bigots when it came to gays. They growled in disgust; then Don said with a sly grin, “You know, I don’t want to seem ungrateful, but was there any chance you could have made a female clone—instead of him?” Sheila looked startled; A.J. didn’t know whether to act insulted or appreciative; so Pete answered, “Oh, no way, at least, not with our set-up, in this particular century. As we were saying, to Xerox you in your present body configuration was relatively feasible. Just like, it might be complicated enough to design a computer chip, but then you can slice off as many as you want.” He pantomimed a potato peeler. “But to make you a female clone—well, not even BioFrontier has enough apparatus or expertise for that, to say nothing of this little sideshow.” “I think Donny turned out fine the way he is, don’t you?” Sheila protested; A.J. buffed his fingernails. “Oh, he’ll do,” said Don. At that moment, the audio recorder burped as it came to the end of its cassette. Pete hastened over and flipped the tape around. Then he announced, “Maybe we should let the fellows go home and decompress a little bit. We could keep them here all day—all year, if they had the time—but I know Don has papers to grade and mail to answer; and Life magazine ain’t gonna pay ’em any one million dollars for a first-person exclusive.” “But we’re not rushing you out,” Sheila added, “unless you think you’re ready, by now, to start getting used to each other. If you’d rather wait some more, and discuss other questions, just say so.” Don gestured dismissively. “Oh, no problem. I’ve known this guy all my life.” A.J. simply raised his eyebrows. Don continued, “Anyway, I don’t know what to say that hasn’t already been said.” He stepped up to Pete and shook hands formally. “It’s a remarkable achievement for you and Sheila, and quite a challenge for A.J. and me.” Moments later, A.J. performed a four-handed handshake with Sheila. “Amen and bravo,” he seconded. They transposed for a duplicate set of handshakes. Then Don said, “How about a groupshake, like Carter-Begin-Sadat?” “Yes, over here in front of the camcorder,” Pete suggested. They intertwined arms and hands; then began to mug and ad lib. A.J. thrust his fist like a microphone under Sheila’s nose and said, “Miss Bernstein, what are you going to do with your share of the Nobel Prize money?” Don pushed A.J.’s fist aside with his own and said, “Dr. Bernstein, have you thought of making four Paul McCartneys?” A.J. butted in, “How about two Mohammed Ali’s?” Don demanded, “Why didn’t you do another Albert Einstein?” A.J. held his hands above his head and shouted, “Look this way please, Dr. McNaughton,” and made clicking noises. Don followed suit and supplicated loudly, “Pete, one more shot with you and Sheila and the freak.” After the tomfoolery died down, Pete said, “If you’ll stand side by side for a few more seconds, let me get a video closeup.” He detached the camera from its tripod, and slowly circled the pair. Sheila peeped through the Venetian blinds and said, “It’s raining out. Don, did you come by car? We thought we should give one of you a lift home, since you shouldn’t be seen in the same car either.” “No, all I have is a bike.” “We can all go in the van,” Pete said, “and we’ll put A.J. and Sheila in the back section where they won’t be noticed. But let’s be discreet. Don and I can load the bike while you two wait in here. If nobody else is in sight, I’ll honk, and then you come out. Same thing when we get to Don’s place—A.J., don’t you get out until Don’s already gone in and the coast is clear. “Then hereafter, you guys will have to figure out how not to be seen together, or what to say if you accidentally are. The point is, I wouldn’t suggest both of you go to the newsstand to pick up the Sunday Times tomorrow.” “If it’s raining, I’ll let Don get it.” “Dibs on Section 4.” “One more thing,” Pete said, scrawling phone numbers on two sheets from a prescription pad, and handing one each to Don and A.J. “If either of you have the least problem, mental or physical or medical, don’t hesitate to call Sheila or myself at any time of day or night.” “Do you want a specimen tomorrow already?” “Yes, I was going to call you tomorrow noon anyway, and then Sheila or I can drop by to pick it up, and see how you’re doing.” “Gee. House calls!” “Well, tomorrow at least. Then we’ll see.” Sheila and A.J. were slouched on the floor of the van’s cargo area, along with the bike. Pete’s son had equipped it with a mattress but few other amenities. A.J. commented, “So this is how I got from, uh, the tank to Pete’s office?” Sheila nodded thoughtfully. “Just where is this lab, anyway?” Sheila seemed hesitant to answer, responding vaguely, “It’s over in the South End.” “And how did you move the body—I mean, into the van and out?” Again Sheila seemed less than her usual animated self, and settled for a shrug of an answer: “A stretcher.” “Well, didn’t anybody ask what was going on there—” (he cut in with a parody-of-a-Bill-Cosby-parody-of-a-cop) “‘hey, where ya takin’ that body?’” Sheila smiled feebly, but seemed tired. “Oh, Donny, how do you suppose we move cadavers around to the med school?” “I don’t know. I’ve never been a med student.” Sheila’s next answer seemed a bit more intense. “Actually, Don—A.J.—it was kind of dicey. We just had to hope—and be careful—that nobody saw us, because you weren’t a cadaver. You were perfectly alive—so far as we knew!—but the sequentializer stimulants hadn’t cut in yet.” “And did anybody see you?” “No. It was four o’clock in the morning.” “You were up that late—that early?” “Donny, we’ve been up ever since yesterday afternoon when Pete recorded your mental hologram. From then till now it’s been one long operation. In fact, we've hardly gotten any sleep for the last two weeks.” “You guys must be awfully tired!” Sheila nodded and drooped her head onto Don’s shoulder; whether for show or for real he wasn’t quite sure. At the end of a long exhalation she murmured emphatically, “But it’s such an accomplishment you hardly notice while you’re doing it. Maybe this time tomorrow I’ll have the shakes when it starts to sink in what we did.” Her voice was drifting away; A.J. didn’t know what to reply, so he said nothing. Sheila suddenly sat up. “But we made it!” She looked A.J. in the eye momentarily. “We made you, I mean. No, I don’t mean that. We just … ” (She relapsed her head back to A.J.’s shoulder) “ … recycled this bit of the life force.” Presently the van had covered the short distance to Don’s residence and come to a stop. Sheila sat up again. The front door opened and shut as Don made a dash through the rain. Pete tapped on the partition window and held up his hand at Sheila and A.J. They waited. Sheila continued her monologue in a dreamy voice. “We used to live in Puerto Rico when I was little. The newer houses were made of concrete. They had flat roofs. I liked to watch them being built in my neighborhood. You’d have a little cement mixer working right on the site, and workers pushing wheelbarrows up ramps to pour concrete into wooden forms, two or three feet of wall at a time. They could spend day after day building the foundations and walls that way, little by little. But doing the roof was different. They had to pour it all in one day. They started early in the morning and went till late at night, till the roof was all done.” The door opened and shut on Pete’s side. Sheila rose to her knees, and tousled A.J.’s receding hairline. “We roofed you over, Donny, all in one night.” Moments later, Pete opened the rear doors of the van. “It’s all clear,” he said, helping Sheila and A.J. to alight, and to remove the bike. A.J. waved to them both. “Good-bye for now.” “Yes, good-bye for now,” Sheila called softly. “Keep an eye on your brother.” A.J. hustled the bike into a shed, then ran up the outside back stairs to his second-floor apartment. |
Chapitro 10: Stereo en Stereo Dek sekundoj poste, Petro refoje havis A.Jh.-n en antauzorga teno, kiun li malstrechigis char neniu konvulsia skuigho okazis chi tiu vice. Shila malkrochis la agrafojn. Por kelkaj momentoj estis ekspekta silento, ghis tri vochoj alparolis A.Jh.-n preskau kiel unu: “Chu???” “Tio estis mireta!” “Ghi efikis?” “Don pravas. Tio estas stranga por porti korpon de iu alia, ech se ghi estas nur eta variado je via propra. Mi jam komencis shati miajn saghodentojn, kaj por kvin sekundoj, ili forigis denove. Kvazaue.” Petro, kun plumo kaj agrafa-tabulo, revenis al la antauo de la sofo. “Kio pri kapturneco?” “Nur iomete. Sed mi estis preta pro tio.” “Nauzeteco? Nauzeco?” “Same.” “Sed chu vi mem sentas iom ajn da nauzeco hodiau kiun Don eble sentis dum lia vico?” “Neniom por mencii. Kiam Shila pushis la butonon, mi sentis iomete nauzeteca, sed mi pensas ke tio malkreskighus tiam kiam mi alkutimighus je la, je la, aa, je la, mm, interfaco.” “Chu la ujo estis antau de vi?” “Jes.” “Chu vi povus diri kies impresoj estis superaj, viaj au de Don?” “Nu, estas preskau kiel diris Don. Tio estis multe tro rapida por scii por certe. Tiom kiom mi povas diri, mi estis ankorau estro de miaj propraj perceptoj, sed ili estis transpasitaj de la subita novajho de enkranigante tiujn de Don.” “Chu estas pli ekzakta por diri ke vi havis duoblan figuron de la ujo?” “Mmm, ne, ne ghuste tiel. Aa, je nun, mi devus diri ion kiel, aa, tio estas pli kvazau ghemela perspektivo ol duobla figuro. Nu, nomu ghin stereo. Ja, stereo-en-stereo! Vi scias, ni ne diras ke viaj okuloj vidas duoble kiam ni parolas pri ordinara vido. Via cerbo interpretas du iomete malsamajn figurojn, kaj kvankam ni ricevas senson de profundeco, ni ankorau vidas duoblajn figurojn, dependante de chu vi koncentras al fono au malfono. Nur fokusu je fingro, poste je iu ajn en la chambro. Do kion mi diras estas ke aldonante la okulojn de Don al miaj eble similas al ia pliega stereo-efekto.” Shila interrompis. “Sed ne forgesu ke ni nur temas pri unu eta suka ujo, kelkaj centimetrojn je vi, kiun vi nur vidis por du duopo de sekundoj.” “Ho, certe. Tamen, mi donas al vi senteton de la tuta efekto, ne nur la vida. Ekzemple, estas ankau auda efekto kiun mi ne menciis. Dum la testo de Don, Shila ne lautnombris daure kiel shi faris dum mia—kaj subite shi sonis tre malsama je ‘mark-unu’—kiel ekshaltante ekstran stereo-parolilon au ion. Nu, eble ne tio. Sed io ekstra, io plilargha, mi ne scias. Kiel ehho-chambro, au dueto kun vi mem, au scienc-fikcia sona efekto. Au kio ajn. Nu, vi scias. Aldona paro de oreloj, nur tiel.” Don konfirmis. “Tio rememorigas min de tiu glumarko sur nia ‘Tubular Bells’ [Tuboformaj Tintiloj] albumo de Oldfield, ‘Kvaropafonia diskigo, por homoj kun kvar oreloj.’” A.Jh. pludiris, “Por resumi, doktoro, shajnas ke vi malpravas pri la termitoj.” “Diru refoje?” “Nu, mi dirus ke kion ni havas chi tie estas du cerboj, du korpoj, kaj unu menso.” Petro gruntis kau dauris skribante sur lia bloko. Shila diris, “Chu plachas al vi kaj Donido—mi intencis A.Jh.— por komenci manghante la kafo-tablon nun?” A.Jh. klinis antauen kaj mordis al ghin. Tiam Don diris, “Shila, nun ke vi faris tiom da penado kun la modemo, chu ni povus atingi la samajn rezultojn sen ghi?” “Nu, vi scias tiom kiom ni pri tio. Vi estas tiu kiu diris ke vi ne povis senti kion okazas je A.Jh.” “Mi signifis post plilonga tempo. Chu ne oni supozas ke ghemeloj estas pli sentemaj je E.S.P.?” (*1) “Ho, tio eble estas fakte. Petro ne pensas tiel—li ne kredas je E.S.P.—sed mi ne estus surprizita. Chiuokaze, la modemo povus esti kiel ekshaltiga-shaltilo, au trejnaj-radoj. Se vi lernas kiel agordi vin mem sen ghi, ni volas esti unuaj por scii.” “Bio-reenmeto, ekzemple?” “Certe.” “Mem-hipnoto?” Petro respondis, “Kial ne?” Don kaj A.Jh. intershanghis suspektemajn ekrigardojn. “Tamen,” diris Shila, rigardante shian brakhorloghon, “tio ne estas io kion vi devas fari je la komenca horo au la komenca semajno; hodiau estas la komenca tago de la cetero de viaj vivoj. Vi havos multon da tempo por kutimighi al tio, de estante du por la prezo de unu.” “Unu por du kaj du por unu,” Don ehhois. “Alia afero,” diris A.Jh. “Se chi tio estas ia cerbo-onda—au elektromagneta—efekto, chu estas iuj ajn antauzorgoj kiujn Don kaj mi devas igi je unu la alia; mi ne scias, kiel ne ighante grunditaj au io. Mi estis preskau tima por tushi Donon.” Petro mokis. “Ho, diable, vi du povus dormi kunkune, malgrau chiom.” Ne-komika. Don kaj A.Jh. estis sociaj liberaluloj pri preskau chio ajn, sed iomete severmoraj; kaj kvazau shranko-bigotoj pri samseksuloj. Ili grumblis nauze; tiam Don diris kun ruza rideto, “Vi scias, mi ne volas shajni nedanka, sed chu estis ia ajn shanco ke vi povis fari inan klonon—anstatau li?” Shila aspektis ekkonsterna; A.Jh. ne sciis chu agi insultita au komprena; do Petro respondis, “Ho, neniel, almenau, ne kun nia aparato, en chi tiu aparta centjaro. Kiel ni diris, por Zeroksigi vin lau via nuntempa korpa formo estis relative farebla. Ghuste kiel, eble estus tre komplika por desegni iun komputoran spliton, sed poste vi povas fortranchi tiom multojn kiom vi volas.” Li pantomimis terpom-sensheligilon. “Sed por fari je vi inan klonon—nu, ne ech BioSenlimo havas sufichan aparaton au spertecon por tio, sen parolo pri tiu chi eta flankspektaklo.” “Mi pensas ke Donido rezultis bela tiel li estas, chu ne?” Shila protestis; A.Jh. poluris liajn ungojn. “Ho, li sufichos,” diris Don. Je tiu momento, la sonbendigilo ruktis pro la fino de ghia kasedo. Petro rapide renversigis ghin. Tiam li anoncis, “Eble ni devus lasi la ulojn iri hejmen kaj dekunpremighi iomete. Ni povus teni ilin chi tie tuttage—tutjare, se ili havus la tempon—sed mi scias ke Don havas raportojn por gradigi, kaj postajhojn por respondi, kaj neniu popolgazeto nepre neniam pagos al ili iom milion dolarojn por senpera ekskluzivajho.” “Sed ni ne forpushas vin,” Shila aldonis, “krom se vi pensas ke vi estas pretaj, jam, por alkutimighi unu la alia. Se vi preferas atendi iom plu, kaj diskuti aliajn aferojn, nur diru tiel.” Don gestis supere. “Ho, senprobleme. Mi konis la ulon tutvive.” A.Jh. simple levis liajn brovojn. Don pludiris, “Chiaokaze, mi ne scias kion por diri kiun oni ne diris jam.” Li pashis al Petro kaj premis manojn formale. “Tio estas rimarkinda atingo por vi kaj Shila, kaj ia defio por A.Jh. kaj mi.” Momentoj poste, A.Jh. faris kvar-manan manpremon kun Shila. “Amen kaj brave,” li subtenis. Ili translokis por duplikata aro de manpremoj. Tiam Don diris, “Ni faru grup-premon, kiel Carter-Begin-Sadat.” “Jes, chi tie antau la vidbendigilo,” Petro proponis. Ili interplektis brakojn kaj manojn; tuj poste komencis amuzachi kaj improvizi. A.Jh. trudis lian pugnon kiel mikrofono sub la nazo de Shila kaj diris, “Fraulino Bernstin, kion vi faros kun via porcio de la Nobel-Prema mono?” Don pushis ties pugnon flanke per sia, kaj diris, “D-ro Bernstein, chu vi pensis pri farante kvar Paul McCartney-ojn?” A.Jh. interrompis, “Chu du Mohammed Ali-ojn?” Don postulis, “Kial vi ne faris alian Albert Einstein?” A.Jh. etendis liajn manojn super lia kapo kaj kriis, “Rigardu chi tien, bonvolu, D-ro Meknauten,” kaj faris klikajn sonojn. Don igis same kaj petegis laute, “Petro, unu plu bildo kun vi kaj Shila kaj la kuriozulo.” Post la petolado kvietighis, Petro diris, “Se vi staras flanko che flanko, lasu min akiri vidbendan proksimajhon.” Li malkrochis la kameron de ghia tripiedo, kaj malrapide chirkauigis la paron. Shila ekrigardis tra la latkurtenoj kaj diris, “Pluvas ekstere. Don, chu vi venis per auto? Ni pensis ke ni devus doni al unu de vi veturon hejmen, char vi endas ne esti vidota en la sama auto ankau.” “Ne, nuro kion mi havas estas biciklo.” “Ni chiuj povas iri en la kamioneto,” Petro diris, “kaj ni metos A.Jh.-n kaj Shilan en la malantauan sekcion, kie oni ne rimarkas ilin. Sed ni estu diskretaj. Don kaj mi povas meti la biciklon dum vi du atendas chi tie. Se neniu alia aperos, mi hupos, kaj tiam vi elvenu. Samafere kiam ni atingas la ejon de Don—A.Jh., ne eliru ghis Don estas jam fora kaj la strato estas senhoma. “Estonte, vi uloj devas ellabori kiel ne esti vidita kune, au kion por diri se hazarde tio okazas. La punkto estas, ke mi ne proponus ke ambau de vi iri al la gazetbudo por alpreni la dimanchan Tempojn morgau.” “Se pluvas, mi lasos Donon preni ghin.” “Rajtas al mi la rubrik-sekcio.” “Unu afero plu,” Petro diris, skribachante telefonnumerojn sur du folietoj de preskriba notbloko, kaj transdonante po unu al Don kaj A.Jh. “Se iu ajn de vi havas la plejetan ajn problemon, mensan au fizikan au medicinan, ne hezitu por voki Shilan au min je ajna tempo tage au nokte.” “Chu vi volas specimenon morgau jam?” “Jes, mi intencis voki vin morgau tagmeze chiaokaze, kaj tiam Shila au mi povas ekviziti por alpreni ghin, kaj vidi kiel vi fartas.” “Nu do. Domservo!” “Nu, morgau almenau. Poste ni pripensos.” Shila kaj A.Jh. sidis malrekte sur la plafono de la kargo-spaco de la kamioneto, kune kun la biciklo. La filo de Petro ekipis ghin per matraco sed malmultaj aliaj agrablajhoj. A.Jh. komentis, “Do chi tiel estas kiel mi iris de, aa, la cisterno al la oficejo de Petro?” Shila kapjesis penseme. “Ekzakte kie estas tiu lab-o?” Shila shajnis heziti por respondi, dirante malprecize, “Estas for en la Suda Fino.” “Kaj kiel vi portis la korpon—mi signifas, en la kamioneton kaj eksteren?” Refoje Shila shajnis malpli ol sia kutima anima memo, kaj nur donis lakonan respondon: “Brankardo.” “Nu, chu neniu demandis kio okazas tie—” (li interrompis sin per parodio de policano) “‘he, kie vi portas tiun korp’?’” Shila ridetris malforte, sed shajnis laca. “Ho, Donido, kiel vi supozas ni portas kadavrojn chirkau al la medicina lernejo?” “Mi ne scias. Mi neniam estis medicina lernanto.” La sekva respondo de Shila shajnis iomete pli intensa. “Aktuale, Don—A.Jh.—tio estis risketa. Ni nur devis esperi—kaj zorgi—ke neniu vidis nin, char vi ne estis kadavro. Vi estis perfekte viva—tiom kiom ni sciis!—sed la sinsekvigajhaj stimulajhoj ne estis ekkomencantaj je tiam.” “Kaj chu iu ajn vidis vin?” “Ne. Estis la kvara matene.” “Chu vi estis veka tiom malfrue—tiom frue?” “Donido, ni estis vekadaj ekde hierau posttagmeze kiam Petro registris vian mensan hologramon. De tiam ghis nun tio estis unu longa operacio. Fakte, ni apenau havis iom ajn dormon dum la lastaj du semajnojn.” “Vi uloj devas esti acha-lacaj!” Shila kapjesis kaj lasis sian kapon fali sur shultro de Don; chu pro montro au reale li ne estis certa. Post longa elspiro shi murmuris emfaze, “Sed tiom estas la atingo ke oni apenau rimarkas dum oni faras ghin. Eble samtempe morgau mi havos tremachojn kiam tio komencas ensorbighi je mi.” Shia vocho drivis for; A.Jh. ne sciis kiel respondi, do li diris nenion. Shila subite sidis rekten. “Sed ni faris ghin!” Shi rigardis A.Jh.-n je okuloj momente. “Ni faris vin, mi signifas. Ne, mi ne signifas tion. Ni nur …” (Shi refaligis shian kapon al shultro de A.Jh.) “… reciklis chi tiun eron de la viva forto.” Baldau la kamioneto trairis la mallongan distancon al la loghejo de Don kaj haltis. Shila sidis rekten denove. La antaua pordo malfermis kaj fermis dum Don rapidis tra la pluvo. Petro frapetis sur la partiga-fenestro kaj tenis supren lian manon al Shila kaj A.Jh. Ili atendis. Shila daurigis shian monologon per songha vocho. “Ni antuae loghis in Puerto Riko kiam mi estis juna. La plinovajn domojn oni konstruis de betono. Ili havis platajn tegmentojn. Mi shatis rigardi ilin dum konstruado che mia najbarejo. Oni havus etan betono-miksilon funkciante ghuste tie che la situo, kaj laboristoj pushante charumojn supren deklivoj por vershi betonon en lignaj formiloj por muroj, po du au tri futoj la vico. Ili povus pasigi tagojn post tagoj konstruante la fundamentojn kaj la murojn tiel, iom post iom. Sed farante la tegmenton estis tute malsama. Ili devis vershi chiom dum unu tago. Ili komencis frue matene kaj dauris ghis malfrue nokte, ghis la tegmento estis tute finita.” La pordo malfermis kaj fermis che la flanko de Petro. Shila starighis je siaj genuoj, kaj tauzis la retirighan harlimon de A.Jh. “Ni tegmentigis vin entute, Donido, chiom en unu nokto.” Momentoj poste, Petro malfermis la malantauajn pordojn de la kamioneto. “Estas sendanghera,” li diris, helpante Shilan kaj A.Jh.-n elpashi, kaj eltiri la biciklon. A.Jh. mansignis al ambau. “Ghis la revido por nun.” “Jes, ghis la revido por nun,” Shila vokis mallaute. “Gardu bone vian fraton.” A.Jh. rapidigis la biciklon en barakon, tiam kuris supren sur la ekstera malantaua shtuparo al lia dua-etagha apartamento. (*1) Ekster-sensa perceptado. Reiru |